| بررسی تاثیر رزین پلی استر غیراشباع به عنوان ماده پرکننده مابین بلوک های رویه بتن بلوکی سطوح پروازی فرودگاه (توقفگاه هواپیما) بر شاخص FOD و در مواجهه با سوخت هواپیما |
| کد مقاله : 1040-CONCRETE |
| نویسندگان |
|
امیرابراهیم دهشپور1، پرهام حیاتی *2، مجید قاسمی1 1دانشجوی دکتری راه و ترابری، دانشکده عمران- معماری و هنر، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران 2استادیار گروه راه و ترابری، دانشکده عمران- معماری و هنر، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران |
| چکیده مقاله |
| استفاده از انواع روسازی های بتنی (صلب) در سطوح پروازی فرودگاه ها به دلیل ظرفیت باربری بالا، مقاومت در برابر ریزش سوخت و همچنین طول عمر بهره برداری بیشتر نسبت به روسازی های آسفالتی ارجحیت پیدا کرده است. از بین انواع روسازی های بتنی، روسازی بتن بلوکی علاوه بر ظرفیت باربری کافی دارای انعطاف پذیری مناسب، سرعت نگهداری و تعمیر بالا و امکان دسترسی سریع به لایه های زیرین روسازی است که موجب استفاده از این روسازی به عنوان یکی از گزینه های طراحی در سطوح توقفگاه هواپیماها شده است. روسازی های بتنی سطوح پروازی خصوصا توقفگاه های هواپیما در طی عمر بهره برداری خود وضعیتی را تحمل می کنند که در شرایط متداول در سایر رویه های بتنی تجربه نمی شود. این شرایط خاص سبب وقوع خرابی هایی همچون پوسته شدن سطح رویه بر اثر ریزش سوخت هواپیما شده است که منجر به افزایش احتمال وقوع شاخص پتانسیل آسیب ناشی از جسم خارجی (FOD) می گردد. بنابراین روسازی این نواحی نیازمند مقاومت در برابر ریزش سوخت یا روغن‌های نفتی است. در این پژوهش رویه بتن بلوکی بر اساس ضوابط FAA در محدوده 1/5×2 متر با بلوک های بتنی به ابعاد 11×22 سانتی‌متر و ضخامت 8 سانتی متر با الگوی چینش جناغی با ماسه درزبند به عنوان پرکننده مابین بلوک‌ها متراکم گردید. همچنین به منظور بررسی تاثیر ماده درزبند، فضای مابین بلوک ها با استفاده از مصالح پرکننده متداول (ملات ماسه و سیمان) و ترکیب رزین پلی استر غیراشباع به همراه پودر سنگ به ضخامت 1 سانتی متر آب بندی گردید. آزمون های بیرون کشیدگی (Pull-off) و حلالیت در مواجه با سوخت JP-4 هواپیما انجام گردید و در نهایت بافت مصالح پرکننده توسط تصاویر میکروسکوپی (SEM) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش ها نشان داد که استفاده از مصالح پرکننده پایه رزین علاوه بر ایجاد بافت پیوسته و افت وزنی کمتر از %0/5 در مواجهه با سوخت JP-4 هواپیما که سبب کاهش پتانسیل FOD سطوح پروازی شد، قفل و بست مابین بلوک های بتنی را نیز به میزان % 45 نسبت به ملات ماسه و سیمان افزایش داد. امکان سنجی کاربرد مصالح پرکننده حاوی رزین پلی استر غیراشباع با توجه به بهبود پیوستگی، افزایش قفل و بست و کاهش تغییر وزن و کاهش پتانسیل شاخص FOD در روسازی‌های سطوح پروازی پیشنهاد می گردد. |
| کلیدواژه ها |
| روسازی بتن بلوکی، رزین پلی استر غیراشباع، آزمون بیرون کشیدگی (Pull-off)، سطوح پروازی فرودگاه، شاخص پتانسیل آسیب ناشی از جسم خارجی (FOD). |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |
