| طرح تزریق و طرح بهینه اختلاط دوغاب تزریقی در عملیات حفاری تونل مکانیزه با مقایسه دوغاب‌های یک جزیی و دوجزیی |
| کد مقاله : 1031-CONCRETE |
| نویسندگان |
|
محمد امین جزی *1، مجید امیدی ارجنکی2 1کارشناس برنامه ریزی و کنترل پروژه قطعه دوم خط 2 مترو اصفهان 2مدیر کنترل پروژه قطعه دوم خط 2 مترو اصفهان |
| چکیده مقاله |
| در جوامع امروزی با توسعه روزافزون مناطق شهری و افزایش سفرها، نیاز به احداث سامانه‌های جدید حمل‌و‌نقلی نظیر مترو بیش از پیش احساس می‌گردد. یکی از روش‌های ساخت تونل جهت استفاده خطوط مترو، استفاده از روش حفاری مکانیزه با دستگاه‌های حفاری TBM می‌باشد. در تونلسازی به شیوه مکانیزه، پس از نصب قطعات بتنی پیش ساخته که سگمنت نامیده می‌شوند، به علت یکسان نبودن قطر فضای حفاری شده با قطر خارجی رینگ‌های سگمنتی، فضایی خالی در پشت سگمنت‌های نصب شده ایجاد می‌شود. به این دلیل لازم است فضای خالی ایجاد شده بلافاصله با مواد مناسب پر گردد تا از مشکلات متعدد بعدی نظیر نشست و یا نشت آب به داخل تونل و عواقب پس از آن جلوگیری شود که این عملیات را اصطلاحاً تزریق پرکننده نامیده‌اند. مواد پرکننده عموماً در قالب دوغاب به پشت سگمنت‌های نصب شده تزریق می‌شوند. دوغاب معمولاً از سیمان، ماسه، بنتونیت، آب و مواد دیگر با نسبتی خاص تشکیل می‌شود. به لحاظ اجرایی، فنی و اقتصادی دوغابی مناسب است که تمامی الزامات را به خوبی فراهم نماید. دوغاب ساخته شده می‌بایست با لحاظ نمودن امکانات موجود پروژه قابلیت اجرا و پیاده‌سازی داشته باشد. مقاومت فشاری و ویژگی‌های دیگر همچون آب‌اندازی و قابلیت پمپاژ، افت دوغاب تولید شده و روانی قابل قبول از نظر فنی بسیار حائز اهمیت است. ضمن اینکه مصرف حداقل مصالحی که تعیین کننده قیمت تمام شده دوغاب هستند، در به صرفه بودن دوغاب تهیه شده امری انکارناپذیر است. از این رو دستیابی به معیارهای فنی، اقتصادی و اجرایی نیازمند ارائه طرح اختلاط مناسب و متناسب با شرایط پروژه است. در این پژوهش، با توجه به شرایط اجرایی و زمین شناسی موجود در قطعه دوم خط 2 مترو اصفهان، معیارهای اثرگذار بر عملکرد دوغاب شامل زمان آب‌انداختگی، ویسکوزیته (زمان قیف مارش)، زمان ژل شدگی و مقاومت فشاری، در 5 طرح اختلاط مختلف شامل 3 طرح اختلاط دو جزیی و 2 طرح اختلاط یک جزیی، به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته‌است. دوغاب‌های دو جزیی بر پایه سیمان از دو جزء A شامل سیمان، ماسه، بنتونیت، آب و مواد افزودنی نظیر روان‌کننده و مواد دیرگیر و جزء B به عنوان زودگیر همچون سیلیکات سدیم تشکیل می‌شوند. این درحالی است که دوغاب‌های یک جزیی فقط شامل مواد جزء A می‌باشند. بر اساس نتایج این تحقیق طرح شماره 4، با میزان 1092 کیلوگرم ماسه طبیعی، 495 کیلوگرم پودر سنگ، 20 کیلوگرم بنتونیت، 133 کیلوگرم سیمان، 1/33 کیلوگرم روان‌کننده و 360 لیتر آب جهت ساخت یک مترمکعب دوغاب یک جزیی تزریقی دارای بهترین عملکرد می‌باشد. بنابراین این طرح با توجه به ملاحظات فنی و اقتصادی به عنوان طرح بهینه جهت تزریق دوغاب پرکننده پشت سگمنت‌ها در عملیات حفاری مکانیزه تونل قطعه دوم خط 2 مترو اصفهان مورد استفاده قرار گرفته‌است. |
| کلیدواژه ها |
| طرح تزریق، طرح بهینه اختلاط، دوغاب تزریقی، تونل مکانیزه، خط 2 مترو اصفهان |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارسال فایل های ارائه پوستر |
